In welke mal probeer jij te passen? In de mal van je ouders, je leraren, je vrienden, je collega’s, je kerk of de mal die God hoogstpersoonlijk voor jou gemaakt heeft en die perfect past?
Ik merk dat ik me vaak terugtrek, als ik het gevoel heb dat het me niet lukt om aan de verwachtingen van anderen te voldoen.
Dit komt doordat verwachtingen kunnen aanvoelen als een soort fuik, waarin ik gevoelsmatig geen keuze tussen door- of terugzwemmen. Doorzwemmen voelt als de enige optie, maar als dat niet lukt of ik wil toch terugzwemmen, dan trek ik me terug….
Mijn onderbewuste vindt het blijkbaar veiliger om terug te trekken, dan om af te wijken van de norm/de van buitenaf opgelegde mal.
Zodra ik afwijk van mijn ‘zwemrichting’, van dat wat ik dénk dat mensen van me verwachten, ga ik als een rog op de bodem liggen. Ik verstop me, in de hoop dat niemand me ziet en me met rust laat. Ik laat alle pingeltjes op mijn telefoon gaan, en trek me terug in mijn huis.
Mijn huis: daar waar niemand me veroordeelt, daar waar ik hard en ongecontroleerd lach, daar waar ik ruzie maak, daar waar ik helemaal mezelf kan zijn, daar waar ik en mijn dochters dansen na het avondeten op kéiharde muziek en we net zo wild en uitbundig doen als we zelf willen, want hé hooguit de achterbuurjongen ziet het wellicht vanaf zijn zolderkamer.
Ik probeer mijn dochters voor deze fuik te behoeden en mee te geven dat het oké is om ándere keuzes te maken dan de massa en dat je naar je hart mag luisteren. Want daar zit de fluistering van God die in je woont. Daar zit de Heilige geest - je ‘gut feeling’ die je vaak de juiste weg wijst.
Pippa, mijn oudste dochter, zou bijvoorbeeld dolgraag naar ‘Hollywood art school’ willen. (Blame it on Netflix) Diep van binnen voel ik de mal voor haar naar boven komen dat ik wil dat ze een leven krijgt waarin ze een stabiel inkomen heeft om in haar levensonderhoud te kunnen voorzien. En ja, als kunstenares is het vaak maar moeilijk rondkomen. Maar die mal duw ik heel bewust weg, vér weg van haar. Dus ik zeg: “Lieve schat, Hollywood art school is misschien wat ver, maar de kunst academie in Amsterdam is een opleiding waar ze dezelfde dingen leren, dus daar gaan we zeker kijken als jij dat graag wil!”
Onze visie op het leven in gelimiteerd, maar Gods visie niet, want Hij ziet het héle plaatje. Het juiste plaatje; weg van alle menselijke mallen, weg van onze eigen persoonlijke associaties en beperkingen, zodat je je perfect-passende mal zal gaan ervaren en van daaruit gaat leven.
Welke mallen mag jij achter je laten? Want God accepteert je voor wie je nu bent. Niet voor degene die je vroeger was of degene die je gaat zijn. Jij, hier, dit moment, bent geaccepteerd voor wie je nu bent.
Ik? Ik moet me ontdoen van de mal ‘het brave meisje’, die haar moeder niet boos en verdrietig wil maken, omdat ik de pijn heb gezien die mijn broer en zus haar (onbewust) hebben aangedaan in hun puberteit. Dit zal me helpen om nog vrijmoediger te doen wat God voor mij heeft voorbereid....
